نا روا
نا روا
بس که از خود ناروا دیدم دلم رنجیده شُد
مژه بالای چشم من چو خار دیده شُد
هرکه را یاری نمودم شد در آخر دشمنم
بی نمک بوده است دستم عاقبت فهمیده شُد
ایکه مینازی بزرق وبرق خود اما بدان
کفش را دور افگنند از پای چون پوسیده شُد
من برا یت چی نکردم تا تو باشی کامگار
در عوض سنگ ملامت بر سرم باریده شُد
تو مرا دیوانه میخوانی بفکر خویشتن
عقل و فهم تو زطرز فکر تو سنجیده شُد
خوبی من پیش چشمان ترا گیرد بخیر
هر کسی پاس نمک نشناخت بساطش چیده شُد
ای (حبیب) از آدم هرزه مکن خوبی طلب
در وجود ناکسان این کهربا خشکیده شُد
Topic: نا روا (Read 390 times)
previous topic - next topic
شعرء فکاهی, کتابخانه,موسیقی